นักวิทยาศาสตร์ทราบดีว่าสภาพของทารกในครรภ์และวัยทารกสามารถส่งผลระยะยาวต่อสุขภาพที่ตามมาได้ ขณะนี้การศึกษาระยะยาวของเด็กมากกว่า 3,000 คนในการศึกษาผู้ปกครองและเด็กระยะยาวของเอวอน (ALSPAC) แสดงให้เห็นว่าความวิตกกังวลของมารดามีความเกี่ยวข้องกับการไม่สมาธิสั้นในเด็ก แม้ว่าความเชื่อมโยงกับอาการสมาธิสั้นอื่นๆ การไม่ใส่ใจดังกล่าวจะเบาบางกว่าก็ตาม

ALSPAC เป็นโครงการระยะยาวในบริสตอล สหราชอาณาจักร ซึ่งช่วยให้นักวิทยาศาสตร์สามารถติดตามว่าสุขภาพของเด็กเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรเมื่อเวลาผ่านไป การศึกษาบันทึกรายงานระดับของอาการทางกายบางอย่างของความวิตกกังวล เช่น เหงื่อออก ตัวสั่น เวียนศีรษะ และนอนไม่หลับในมารดา 8727 คนในช่วงระหว่างการตั้งครรภ์ก่อนกำหนดและลูกของเธออายุครบ 5 ปี

นักวิจัยสามารถจำแนกระดับความวิตกกังวลของมารดาได้ ขึ้นอยู่กับความถี่ที่มารดารายงานอาการวิตกกังวลทางร่างกาย ในวงกว้างมาก ผู้หญิงตกอยู่ในความวิตกกังวลต่ำ ความวิตกกังวลปานกลาง หรือระดับความวิตกกังวลสูง

จากนั้นนักวิจัยได้ตรวจสอบว่าเด็กทำแบบทดสอบความสนใจอย่างไร (เมื่อพวกเขาอายุ 8 ปีครึ่ง) และพบว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างเด็กที่อยู่ในความสนใจ ไม่ว่าแม่จะกังวลแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตาม การทดสอบกับเด็กกลุ่มใหญ่จำนวน 3199 คนเมื่ออายุ 16 ปี พบว่ามีอาการสมาธิสั้นแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ ขึ้นอยู่กับว่ามารดามีความวิตกกังวลมากน้อยเพียงใด

โดยเฉลี่ยแล้ว เด็กจากมารดาที่แสดงความวิตกกังวลปานกลางหรือสูงมีแนวโน้มที่จะแสดงอาการสมาธิสั้นจากมารดาที่มีความวิตกกังวลต่ำถึงสองเท่า* การปรับปัจจัยทางสังคมและประชากรมีความสัมพันธ์กัน** ซึ่งหมายความว่า 11% ของเด็กจากมารดาที่มี "ความวิตกกังวลสูง" และ 11% ของเด็กจากมารดาที่ "วิตกกังวลปานกลาง" แสดงอาการสมาธิสั้น มีเพียง 5% ของเด็กจากมารดาที่มี "ความวิตกกังวลต่ำ" ที่มีอาการสมาธิสั้น

Dr. Blanca Bolea เป็นผู้นำการศึกษาเมื่อเธออยู่ที่มหาวิทยาลัยบริสตอล ปัจจุบันเธอเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยโตรอนโตในแคนาดา เธอพูด:

"นี่เป็นครั้งแรกที่การศึกษาพบว่าความวิตกกังวลเชื่อมโยงกับการไม่สมาธิสั้นของเด็กในชีวิตตอนปลาย แต่การไม่ใส่ใจนั้นไม่ได้เชื่อมโยงกัน การตีความอย่างหนึ่งคืออาการสมาธิสั้นบางอย่างเกี่ยวข้องกับความวิตกกังวลของมารดา แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ในวงกว้างกว่านั้น แสดงให้เห็นว่าความเครียดที่แม่ได้รับอาจปรากฏขึ้นในลูกของเธอในเกือบหนึ่งชั่วอายุคน ต่อมา เป็นที่น่าสังเกตว่ามารดาทุกคนรายงานว่ามีความวิตกกังวลเพิ่มขึ้นในระหว่างตั้งครรภ์ ประมาณ 28% ของผู้หญิงที่เราทดสอบมีระดับปานกลางหรือสูง ความวิตกกังวล เราควบคุมการสมาธิสั้นในเด็กทั้งหมด 3199 คน และพบว่าเด็ก 224 คนแสดงอาการสมาธิสั้น โดยมีอัตราการสมาธิสั้นเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวหากแม่มีความวิตกกังวลปานกลางหรือสูง"

นี่คือความสัมพันธ์ ดังนั้นเราจึงไม่สามารถพูดได้ 100% ว่าอาการวิตกกังวลในการตั้งครรภ์และชีวิตในวัยเด็กทำให้เกิดสมาธิสั้นในภายหลัง ผลกระทบทางพันธุกรรม ทางชีวภาพ หรือสิ่งแวดล้อมอื่นๆ อาจเกิดขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม แนวคิดนี้ได้รับการสนับสนุนจากการศึกษาในสัตว์ เราไม่แน่ใจว่าเหตุใดจึงเกิดขึ้น อาจเป็นได้ว่าเด็กตอบสนองต่อความวิตกกังวลในการรับรู้ของมารดา หรืออาจเป็นไปได้ว่ามีผลทางชีวภาพบางอย่างที่ทำให้เกิดสิ่งนี้ เช่น ฮอร์โมนความเครียดในรกที่ส่งผลต่อสมองที่กำลังพัฒนา ADHD เป็นโรคที่มีการโต้เถียง และดูเหมือนจะไม่มีสาเหตุใดเลย แม้ว่าเราจะทราบดีว่ามันสามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ งานนี้แสดงให้เห็นว่าความวิตกกังวลของมารดาเป็นปัจจัยหนึ่งที่เชื่อมโยงกับสมาธิสั้น แต่เราจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อยืนยันสิ่งนี้และสาเหตุอื่น ๆ "

ศาสตราจารย์ Andreas Reif (โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแฟรงค์เฟิร์ต) แสดงความคิดเห็นว่า:

"นี่เป็นการศึกษาที่น่าสนใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาจากลักษณะตามยาวและข้ามรุ่น และขนาดกลุ่มตัวอย่างที่ใหญ่ เช่นเดียวกับการศึกษาทั้งหมดเกี่ยวกับการออกแบบนี้ อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ต้องระมัดระวังคืออย่าผสมผสานกับสาเหตุ ดังที่เราทราบดีว่าสมาธิสั้นและลักษณะวิตกกังวลคือ มีความสัมพันธ์ในระดับพันธุกรรม (ดู Demontis และเพื่อนร่วมงาน, 2019) การค้นพบนี้อาจสะท้อนถึงอิทธิพลทางพันธุกรรมที่ใช้ร่วมกันได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือต้องเน้นว่าการศึกษานี้ไม่ได้เกี่ยวกับโรควิตกกังวลหรือสมาธิสั้น แต่เกี่ยวกับลักษณะที่เกี่ยวข้องกับ ความผิดปกติเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ข้อมูลเหล่านี้ยังช่วยเพิ่มภาพลักษณ์ที่ ADHD / สมาธิสั้น ความวิตกกังวล และโรคอารมณ์สองขั้ว (Meier et al., Br J Psychiat 2018) เชื่อมโยงกัน"บาคาร่า สมัครบาคาร่า