“เด็กผู้หญิงที่เล่นกีฬานอกหลักสูตรเป็นประจำระหว่างอายุ 6 ถึง 10 ปี แสดงอาการขาดสมาธิ/สมาธิสั้น (ADHD) น้อยลงเมื่ออายุ 12 ขวบ เมื่อเทียบกับเด็กผู้หญิงที่ไม่ค่อยได้ทำ” ลินดา ปากานี ศาสตราจารย์จากโรงเรียนจิตเวชศาสตร์ Université de Montréal กล่าว .

“น่าแปลกที่เด็กผู้ชายดูเหมือนจะไม่ได้รับประโยชน์ด้านพฤติกรรมใด ๆ จากการมีส่วนร่วมในกีฬาอย่างต่อเนื่องในช่วงวัยเด็กตอนกลาง” ปากานีซึ่งเป็นผู้นำการศึกษาร่วมเขียนโดยนักเรียนของเธอ Marie-Josée Harbec และ Geneviève Fortin และรองศาสตราจารย์ด้านการแพทย์ของมหาวิทยาลัย McGill กล่าว เทรซี่ บาร์เน็ตต์.

ขณะที่ทีมเตรียมการวิจัย "ยังไม่ชัดเจนว่าการออกกำลังกายแบบจัดมีประโยชน์สำหรับเด็กที่มีอาการสมาธิสั้นเพียงใด" ปากานีเล่า

"การศึกษาที่ผ่านมามีคุณภาพแตกต่างกันไป ซึ่งทำให้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างกีฬากับการพัฒนาพฤติกรรมไม่ชัดเจน" เธอเสริมว่า: "ยิ่งไปกว่านั้น "การวิจัยในอดีตไม่ยอมรับว่าเด็กชายและเด็กหญิงแสดงอาการสมาธิสั้นแตกต่างกัน"

โอกาสที่จะได้รับการจัดระเบียบ

ADHD เป็นอันตรายต่อความสามารถของเด็กในการประมวลผลข้อมูลและเรียนรู้ที่โรงเรียน Pagani อธิบาย กีฬาช่วยให้เยาวชนพัฒนาทักษะชีวิตและสนับสนุนความสัมพันธ์กับเพื่อนและผู้ใหญ่ เปิดโอกาสให้มีการจัดระเบียบภายใต้อิทธิพลหรือการกำกับดูแลของผู้ใหญ่

“ดังนั้น จากมุมมองด้านสาธารณสุข กีฬานอกหลักสูตรจึงมีศักยภาพที่จะเป็นแนวทางเชิงบวก ไม่ตีตรา และมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมความเป็นอยู่ที่ดีทางจิตใจ และอาจถูกมองว่าเป็นการบำบัดพฤติกรรมสำหรับเยาวชนที่เป็นโรคสมาธิสั้น” ปากานีกล่าว

"กีฬามีประโยชน์อย่างยิ่งหากพวกเขาเริ่มต้นในวัยเด็ก ดังนั้น เนื่องจากการใช้สมาธิและทักษะด้านมนุษยสัมพันธ์เป็นองค์ประกอบสำคัญของกีฬา ในการศึกษาของเรา เราจึงได้ทำการศึกษาเพื่อดูว่าจะส่งผลให้อาการสมาธิสั้นลดลงในระยะยาวหรือไม่"

Pagani และทีมของเธอได้ข้อสรุปหลังจากตรวจสอบข้อมูลจากกลุ่มเด็กในควิเบกที่เกิดในปี 1997 และ 1998 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาระยะยาวด้านการพัฒนาเด็กของควิเบกซึ่งประสานงานโดย Institut de la statistique du Québec

ผู้ปกครองของเด็กหญิง 991 คนและเด็กชาย 1,006 คนในการศึกษารายงานว่าลูกชายและลูกสาวของพวกเขาอยู่ในกิจกรรมการออกกำลังกายนอกหลักสูตรที่ต้องมีโค้ชหรือผู้สอนที่มีอายุระหว่าง 6 ถึง 10 ปีหรือไม่ เมื่ออายุ 12 ปี ครูให้คะแนนพฤติกรรมของเด็กเมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนร่วมชั้น . จากนั้นทีมของ Pagani ได้วิเคราะห์ข้อมูลเพื่อระบุความเชื่อมโยงที่มีนัยสำคัญระหว่างการมีส่วนร่วมอย่างต่อเนื่องกับอาการสมาธิสั้นในภายหลัง โดยทิ้งปัจจัยที่ก่อให้เกิดความสับสนหลายอย่าง

“เป้าหมายของเราคือกำจัดเงื่อนไขที่มีอยู่ก่อนแล้วของเด็กหรือครอบครัวที่อาจให้แสงสว่างที่แตกต่างกับผลลัพธ์ของเรา” ปากานีกล่าว

"เด็กผู้ชายหุนหันพลันแล่นมากขึ้น"

ทำไมเด็กผู้หญิงที่เป็นโรคสมาธิสั้นได้ประโยชน์จากการเล่นกีฬา แต่ไม่ใช่เด็กผู้ชาย?

"ในวัยเด็ก เด็กชายที่เป็นโรคสมาธิสั้นมักหุนหันพลันแล่นและมีไหวพริบมากกว่าเด็กหญิง ด้วยเหตุนี้ เด็กชายจึงมักได้รับยารักษาโรคสมาธิสั้น ดังนั้นการวินิจฉัยและการรักษาที่รวดเร็วขึ้นสำหรับเด็กชายในวัยเด็กตอนกลางอาจลดผลประโยชน์ที่ตรวจพบได้ของ กีฬา” ปากานีกล่าว “พวกเขาอาจจะอยู่ที่นั่น พวกมันแค่แกล้งทำได้ยากขึ้น”

“ในทางกลับกัน เด็กผู้หญิงสมาธิสั้นมีแนวโน้มที่จะไปตรวจไม่พบ – และปัญหาของเด็กผู้หญิงอาจจะทนมากขึ้นที่บ้านและที่โรงเรียน ในทางกลับกัน ผู้ปกครองของเด็กผู้ชายอาจมีแนวโน้มที่จะลงทะเบียนเรียนในกีฬาและ กิจกรรมทางกายอื่นๆ เพื่อช่วยพวกเขา”

เธอเสริมว่า: "เราทราบดีว่ากิจกรรมกีฬามีประโยชน์มากมายสำหรับสุขภาพจิตของเด็กทุกคน อย่างไรก็ตาม สำหรับการลดอาการสมาธิสั้น กีฬาในวัยเด็กตอนต้นในโรงเรียนประถมศึกษาดูมีความสำคัญมากขึ้นสำหรับเด็กผู้หญิง"

นั่นเป็นเหตุผลที่กิจกรรมนอกหลักสูตรที่มีโครงสร้างซึ่งต้องการทักษะและความพยายามทางกายภาพภายใต้การดูแลของโค้ชหรือผู้สอนอาจมีประโยชน์ต่อนโยบายอย่างเป็นทางการใดๆ ที่มุ่งส่งเสริมการพัฒนาพฤติกรรม นักวิจัยของ UdeM กล่าว

Pagani สรุป: "กิจกรรมกีฬาในวัยเด็กสามารถช่วยให้เด็กผู้หญิงพัฒนาทักษะทางสังคมที่จำเป็นซึ่งจะเป็นประโยชน์ในภายหลังและมีบทบาทสำคัญในความสำเร็จส่วนบุคคล การเงิน และเศรษฐกิจในท้ายที่สุด"สล็อตออนไลน์ 918kiss