จากการประมาณการบางอย่าง พลาสติกธรรมดาอาจใช้เวลาหลายร้อยปีในการย่อยสลายในมหาสมุทร แต่ไม่มีใครรู้จริงๆ ว่ามันจะทำให้ทะเลรกอีกนานแค่ไหน วัสดุทดแทนหนึ่งชนิดคือ PLA สามารถผลิตได้จากแหล่งธรรมชาติ เช่น แป้งข้าวโพดและมันฝรั่ง สามารถย่อยสลายได้อย่างรวดเร็วภายใต้สภาวะเฉพาะ เช่น เมื่อทำปุ๋ยหมัก และมักใช้ในภาชนะบนโต๊ะอาหารและช้อนส้อมที่ย่อยสลายได้ อย่างไรก็ตาม การศึกษา PLA ในน้ำทะเลและในดินไม่พบร่องรอยการเสื่อมสภาพที่มีนัยสำคัญหลังจากผ่านไปอย่างน้อย 3 ปี นักวิจัยได้พัฒนาวิธีการต่างๆ ในการสร้าง PLA ที่ย่อยสลายเร็วขึ้น แต่มีข้อเสีย เช่น การเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติของวัสดุ ปรากฎว่าน้ำสามารถแยกโมเลกุลทางชีววิทยา RNA ออกได้อย่างง่ายดายด้วยกระบวนการที่เรียกว่าทรานส์เอสเทอริฟิเคชัน จึงได้แรงบันดาลใจจากกระบวนการนี้

นักวิจัยได้เพิ่มจุดแตกหักให้กับ PLA ในระหว่างการสังเคราะห์ด้วยการรวมไซต์ทรานส์เอสเทอริฟิเคชันที่คล้ายกับที่พบใน RNA พวกเขาสร้าง PLA ดัดแปลงรุ่นต่างๆ ซึ่งมีไซต์เหล่านี้เพียงพอสำหรับ 3-15% ของโพลีเมอร์ ในการทดลอง พวกเขาแช่ฟิล์มของ PLA ใหม่ในน้ำทะเลเทียม และวัดการเปลี่ยนแปลงในน้ำหนักของฟิล์ม เช่นเดียวกับการปลดปล่อยกรดแลคติก ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์จากการย่อยสลายของ PLA พอลิเมอร์ที่มีความเข้มข้นสูงสุดของจุดแตกหัก 15% แตกตัวเป็นกรดแลคติกอย่างสมบูรณ์หลังจากผ่านไปสองสัปดาห์ โพลีเมอร์ที่มีความเข้มข้นต่ำกว่าใช้เวลานานกว่า และบางชนิดอาจต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะคำนวณได้ ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าสามารถปรับอัตราการย่อยสลายได้ ขึ้นอยู่กับปริมาณของจุดแตกหักในวัสดุ แอปพลิเคชันที่มีศักยภาพคือ" นักวิจัยกล่าวว่าจำกัดเฉพาะ PLA การเพิ่มจุดแตกหักอาจเร่งการสลายตัวของพลาสติกโพลีเมอร์อื่น ๆ และกลายเป็นกลยุทธ์สำคัญในการป้องกันมลพิษทางทะเลเพิ่มเติม